Κατερίνα Παπακώστα
ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΝΔ Ν. ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Ακούστε την συνέντευξη εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=dc7OA3PU-2s

Από το Βήμα της Βουλής, στη συζήτηση για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε η αντιπολίτευση κατά της κυβέρνησης, τοποθετήθηκε η Γραμματέας Προγράμματος ΝΔ και Βουλευτής Τρικάλων, Κατερίνα Παπακώστα, στέλνοντας το δικό της μήνυμα στους «δημαγωγούς» της πολιτικής σκηνής που προσπαθούν να πλήξουν όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά την ίδια την δημοκρατία.

«Το να λέει  κανείς  την αλήθεια δεν είναι πάντοτε εύκολη υπόθεση και  δη  στην πολιτική», ανέφερε, συμπληρώνοντας πως «δεν  φτάνει μόνον, να έχει  κάποιος  το πολιτικό θάρρος, την πολιτική  γενναιότητα, το πολιτικό  ανάστημα  να  πει  την  αλήθεια στον λαό, αλλά κι ο λαός να έχει και την θέληση, το  σθένος, τη διάκριση, να  την ξεχωρίσει, να την αποδεχθεί και να την στηρίξει».

Η Βουλευτής τόνισε πως αποτελεί ηθική υποχρέωση της κυβέρνησης να επισημάνει τον κίνδυνο του άκρατου λαϊκισμού, της  εργαλειοποίησης και της  υφαρπαγής  συνειδήσεων, που έχουν ως μοναδικό στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας. Κατέκρινε μάλιστα, έντονα, όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον ανθρώπινο πόνο, προκειμένου να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη, κατηγορώντας ευθέως την αντιπολίτευση για «πολιτικό παίγνιο», πάνω στον ανθρώπινο πόνο των οικογενειών των θυμάτων του πολυπαραγοντικού δυστυχήματος των Τεμπών.

Κλείνοντας, αναφέρθηκε και στον ρόλο της ως Αντιπροέδρου της Εξεταστικής Επιτροπής, επισημαίνοντας πως εκτέλεσε το θεσμικό της καθήκον «με πλήρη επίγνωση του αυξημένου ρόλου και της σοβαρότητας της κατάστασης», υπενθυμίζοντας σε όλους τους νόμιμους εκπροσώπους του λαού, πως ο καθένας θα κριθεί «από το αξιακό  σύστημα, το  ήθος και την αξιοπρέπεια του», αλλά και από την συνειδητή  απόφασή  του, να τιμά τον όρκο «προς  την πίστη μας, την πατρίδα μας, το δημοκρατικό πολίτευμα, το Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, με όποιο πολιτικό κόστος, με όποιο  τίμημα».

Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο: https://youtu.be/DKb9r-fm-Mc

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ομιλία της στην Ολομέλεια:

Κύριε Πρόεδρε,

Κυρίες  και Κύριοι  Συνάδελφοι,

Θα μου επιτρέψετε  να ξεκινήσω  την σημερινή μου ομιλία, επί της  κατατεθείσας πρότασης  δυσπιστίας,  με κάποιες  σκέψεις, τις  οποίες  θα ήθελα να μοιραστώ  μαζί  σας.

Τα  7 λεπτά  βεβαίως  φαντάζουν  εξαιρετικά  ελάχιστα  για  να μπορέσεις  να αποδώσεις  την  φιλοσοφία  και την στάση μιας  ζωής, αλλά θα προσπαθήσω να είμαι απολύτως συνεπής  στον χρόνο μου.

Δεν ξέρω  αλήθεια, αν  το τι είναι σήμερα  ο καθένας  από  εμάς  είναι αποτέλεσμα της οικογένειας  στην  οποία μεγάλωσε, των  δασκάλων που τον δίδαξαν, των εμπειριών που έζησε, της  προσπάθειας, που  ο ίδιος κατέβαλε να  διαπλάσει τον εαυτό του, ή  απλά  έτσι γεννιόμαστε ….

Το σίγουρο πάντως είναι, ότι  η στάση  μας  απέναντι  στα πράγματα  και οι  επιλογές μας πρωτίστως, όχι τα λόγια  μας, οι πράξεις μας  είναι αυτές, που καθορίζουν και  προσδιορίζουν τελικά  το ποιοι πραγματικά   είμαστε….

Και η αλήθεια  είναι,  πως πολλές  φορές έχω  νιώσει  μέσα  σε αυτή την αίθουσα και το έχω  πει άλλες  τόσες,  ότι  δεν είμαστε όλοι  ίδιοι.

Και άλλες  τόσες  φορές έχω αναρωτηθεί, εάν  υπάρχει τελικά  πραγματικά  ελπίδα  για  αυτόν  τον πολύπαθο λαό, για  αυτόν  τον ταλαιπωρημένο τόπο, για  αυτή  την τόσο ξεχωριστή, τόσο όμορφη, αλλά  και συνάμα  τόσο παράξενη, κατά τον Οδυσσέα  Ελύτη,  πατρίδα.

Νομίζω  κυρίες  και κύριοι  συνάδελφοι, ότι μία από τις  σημαντικότερες  αιτίες που   καταδυναστεύουν  το Έθνος  μας, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα,  είναι το  γεγονός, ότι ως  λαός  είμαστε  επιρρεπής  στην δημαγωγία.

Η  δημαγωγία διαχρονικά  αποτελεί την μεγαλύτερη πληγή και απειλή της  δημοκρατίας. Και αυτό διότι  φθείρει  την  ορθολογική δημόσια  συζήτηση  με  αποτέλεσμα,  να υπονομεύεται  η  χάραξη  οποιασδήποτε πολιτικής, ενώ η άποψη,  ότι εμείς  ποτέ  δεν υποκύπτουμε  και ότι εκείνοι  φταίνε  για τα πάντα, είναι εξαιρετικά  επικίνδυνη  και  καταστροφική.

Για αυτό και  δεν θα πρέπει κανείς  να ξεχνά, ότι  ο  θρίαμβος  των δημαγωγών   μπορεί να είναι  βραχύβιος, τα  ερείπια όμως αιώνια.

Η  πραγματικότητα  βεβαίως είναι αγαπητοί συνάδελφοι, ότι το να λέει  κανείς  την αλήθεια γενικά δεν είναι πάντοτε  και τόσο εύκολη υπόθεση…και  δη  στην πολιτική έτσι δεν είναι;

Καθώς  νομίζω πως όλοι θα  συμφωνήσουμε, τουλάχιστον  σε αυτό, πως  όσοι από την αρχαιότητα   μέχρι και την νεότερη  ιστορία είχαν το σθένος  να  την πουν, σε  κρίσιμες  πολιτικές  στιγμές, μάλλον  δεν είχαν και πολύ καλό τέλος.

Καθώς  το θέμα  τελικά  είναι, μιας και ακούω,  όπως  φαντάζομαι και όλοι εσείς, από μικρό παιδί, ότι  οι πολιτικοί γενικώς δεν συνηθίζουν λένε  την αλήθεια στον λαό, ότι δεν  φτάνει μόνον, να έχει  κάποιος  το πολιτικό θάρρος, την πολιτική  γενναιότητα, το πολιτικό  ανάστημα  να  πει  την  αλήθεια στον λαό, αλλά να έχει και  αυτός την θέληση,  το  σθένος, την διάκριση,   να  την ξεχωρίσει, να την αποδεχθεί και να την στηρίξει.

Σήμερα  κυρίες και κύριοι  συνάδελφοι της  αντιπολίτευσης, βρισκόμαστε  δυστυχώς, για μία ακόμη  φορά, στο ίδιο  έργο  θεατές.

Σε  μια  χώρα, σε μια κυβέρνηση, που  συστηματικά βάλλεται, διαβάλλεται και κατασυκοφαντείται  ακόμη και  διεθνώς από τους  ίδιους συνήθεις  ύποπτους,  εμείς   έχουμε   την ηθική υποχρέωση, να κρούσουμε  το καμπανάκι  κινδύνου του άκρατου λαϊκισμού, της  εργαλειοποίησης, της  υφαρπαγής  συνειδήσεων και κυρίως  του κινδύνου  μιας  διαρκώς  εξελισσόμενης κατάστασης, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια   αποσταθεροποίησης  της  χώρας.

Κάποιοι  σήμερα  δυστυχώς  παίζουν, για μία  ακόμη φορά,  τα ρέστα τους. Ρίχνουν  λάσπη και επιχειρούν την απόλυτη  δηλητηρίαση  του  δημόσιου  λόγου και βίου, καθώς και της πολιτικής αντιπαράθεσης στοχεύοντας, μέσω  της  δημαγωγίας, του άκρατου  λαϊκισμού  και φυσικά  της  εκμετάλλευσης  του ανθρώπινου πόνου, να αποκομίσουν ίδια  πολιτικά οφέλη, να  αντιστρέψουν την κακή τους  αρνητική  εικόνα, να  κερδίσουν  τελικά  πόντους  στην  διεκδίκηση  της  εξουσίας για την διακυβέρνηση  της χώρας.

Όμως κυρίες και κύριοι  συνάδελφοι, όσο και αν  γνωρίζουμε, ότι  η  τραγική υπόθεση των Τεμπών, είναι ένα πολυπαραγοντικό δυστύχημα, από σύσσωμη την αντιπολίτευση χρησιμοποιήθηκε  και  συνεχίζει  μέχρι και  σήμερα  να   χρησιμοποιείται,  ως  «πολιτικό παίγνιο». Όσο  και αν  γνωρίζουμε, ότι  πολλές  φορές  σ’αυτό  τον  λαό, σε  αυτή  τη χώρα  υπερισχύει  το  συναίσθημα  από την λογική, όσο  και  αν  γνωρίζουμε, ότι  τμήμα  της  κοινής  γνώμης  αναζητεί  σε  μόνιμη βάσιμη  θεωρίες  συνωμοσίας, εμείς  έχουμε την  ηθική υποχρέωση  να υπερασπιστούμε  την  αλήθεια, να αντισταθούμε στον λαϊκισμό, καθώς  διαθέτουμε   εδραιωμένη πεποίθηση, αλλά και  βεβαία πίστη  μέσα μας,  πως  στο τέλος η αλήθεια  θα αναδυθεί και θα αποδειχθεί  πέραν πάσης  αμφιβολίας, η λογική  θα υπερισχύσει  του απολύτως  δικαιολογημένου στην παρούσα φάση συναισθήματος, και ότι  οι θεωρίες  συνωμοσίας  θα καταπέσουν, όταν  η  υπόθεση αρθεί  στις  αίθουσες  των Δικαστηρίων, καθώς τότε  τον λόγο  θα  τον έχει η ανεξάρτητη Ελληνική Δικαιοσύνη, η μόνη  σε κάθε περίπτωση, αρμόδια  για την ανεύρεση των πραγματικών  ενόχων,   την απόδοση  ευθυνών και  την καταδίκη  των  υπευθύνων.

Κλείνοντας  κυρίες και κύριοι  συνάδελφοι,

Μέχρι σήμερα, συναισθάνομαι βαθιά τον πόνο που βιώνουν οι συγγενείς των θυμάτων, οι τραυματίες και η ελληνική κοινωνία συνολικά.

Ως πολιτικός, ως άνθρωπος, ως μητέρα, αλλά και ως αντιπρόεδρος της Εξεταστικής Επιτροπής που συστάθηκε για την υπόθεση των Τεμπών, εκτέλεσα το θεσμικό μου καθήκον, με πλήρη επίγνωση του αυξημένου μου ρόλου και της σοβαρότητας της κατάστασης.

Είμαι βεβαία άλλωστε  πως  η πολιτική διαδρομή του καθενός και της καθεμίας από εμάς, που ως νόμιμα και δίκαια εκλεγμένοι εκπρόσωποι του κυρίαρχου ελληνικού λαού, στεκόμαστε σε αυτό εδώ το βήμα, θα κριθεί όταν έρθει  η  ώρα, από το αξιακό  σύστημα, το  ήθος και την αξιοπρέπεια  με την οποία επιλέξαμε  ο καθένας  από  εμάς, να διανύσουμε τα χιλιόμετρά μας.

Από τις επιλογές, των εύκολων οδών ή των δύσβατων μονοπατιών…

Από την συνειδητή  απόφασή  μας, να τιμούμε τον όρκο μας προς  την πίστη μας, την πατρίδα μας, το δημοκρατικό πολίτευμα, το Σύνταγμα και τους  νόμους του κράτους, με όποιο πολιτικό κόστος, με όποιο  τίμημα.

Σας  ευχαριστώ

Δριμύ κατηγορώ απηύθυνε χθες από το Βήμα της Βουλής, η Βουλευτής Τρικάλων και Γραμματέας Προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας, Κατερίνα Παπακώστα, με αφορμή την αναπαραγωγή της δήλωσης του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ περί sugar daddies, από τον Κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του κόμματος, Νίκο Καραθανασόπουλο .

«Σας επιστρέφω παλαιότερη φράση του Γενικού σας Γραμματέα «αυτοί είστε!». Άθλιοι, υποκριτές, κατώτεροι των περιστάσεων για ακόμη μία φορά, διακατεχόμενοι από νοοτροπίες, οι οποίες είναι άκρως συντηρητικές, φοβικές και αντιμεταρρυθμιστικές», δήλωσε χαρακτηριστικά, στην χθεσινή ομιλία της στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση του Νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού, για την αναβάθμιση των Δημόσιων Πανεπιστημίων.

Η Βουλευτής κατηγόρησε το ΚΚΕ, αλλά και το σύνολο των κομμάτων της αριστεράς για παντελή έλλειψη προοδευτικού πνεύματος, αλλά και για υποκριτική συμπεριφορά και πλήρη αδράνεια απέναντι σε κάθε μορφή επίθεσης απέναντι στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο, κάνοντας μάλιστα ειδική αναφορά και στο θέμα των πρότυπων και πειραματικών σχολείων, για τα οποία η ίδια είχε δεχθεί επίθεση από την αντιπολίτευση λίγα χρόνια πριν, όταν επί Υπουργίας Νίκης Κεραμέως διεκδίκησε και κατάφερε την δημιουργία 2 σχολείων στον νομό Τρικάλων.

Η κ. Παπακώστα τόνισε πως η κυβέρνηση επιδιώκει να μετατρέψει την εκπαίδευση σε έναν κοινωνικό ανελκυστήρα που θα οδηγήσει τη νεολαία σε μία επιτυχημένη πορεία, προσφέροντας ισότιμα με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη εργαλεία προόδου και ανάπτυξης. «Θέλουμε για την επόμενη γενιά να δώσουμε τις καλύτερες δυνατές ευκαιρίες, έτσι ώστε να μπορούν να συναγωνιστούν και να ανταγωνιστούν σε ένα διεθνές επίπεδο με ίσες ευκαιρίες, με ίσες δεξιότητες, με τα ίδια προσόντα», είπε κλείνοντας.

Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο: https://youtu.be/tm3kMWtErH0?si=FJCXu66lkSkR_no9

Διαβάστε παρακάτω ολόκληρη την ομιλία της στην Ολομέλεια:

Κύριε Πρόεδρε,

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Η επιβολή διδάκτρων αναγκάζει φοιτήτριες να αναζητούν sugar daddies για να καλύψουν τις σπουδές του με γνωστά ανταλλάγματα φυσικά, το ξέρετε. Πρόκειται για την πιο κατάπτυστη, την πιο απαράδεκτη, σεξιστική και άκρως υποτιμητική, όσον αφορά το γυναικείο φύλο, δήλωση.

Αντί, κύριε Καραθανασόπουλε, να έρθετε εδώ και να ζητήσετε ταπεινά συγνώμη για τη δήλωση του Γενικού σας Γραμματέα, είχατε το θράσος να επαναλάβετε από του Βήματος αυτή τη φράση. Ξέρετε κάτι; Σας επιστρέφω παλαιότερη φράση του Γενικού σας Γραμματέα «αυτοί είστε!». Άθλιοι, υποκριτές, κατώτεροι των περιστάσεων για ακόμη μία φορά, διακατεχόμενοι από νοοτροπίες, οι οποίες είναι άκρως συντηρητικές, φοβικές και αντιμεταρρυθμιστικές. Κάθε φορά ερχόσαστε εδώ σε όποιο μεταρρυθμιστικό νομοσχέδιο και αν φέρει η παρούσα Κυβέρνηση, αλλά και η προηγούμενη, κουνώντας τη σημαία της προοδευτικότητας. Ποτέ δεν ήσασταν προοδευτικοί. Πάντοτε η Αριστερά ήταν ό,τι πιο συντηρητικό υπήρξε σε αυτή τη χώρα. Ήταν ό,τι πιο οπισθοδρομικό. Μιλάτε εσείς για τα δημόσια πανεπιστήμια; Και αναφέρομαι γενικότερα στην Αριστερά.

Άκουσα με πολύ προσοχή προηγουμένως τον κ. Τσακαλώτο. Θα μας μιλήσει ο κ. Τσακαλώτος για το δημόσιο πανεπιστήμιο; Σε μία πολύ γρήγορη ανίχνευση στο google του βιογραφικού του είδα ότι πήγε σχολείο στο Saint Paul, πανεπιστήμιο στο Σάσσεξ, κολλέγιο στο Quenns και στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Για να κάνουμε, λοιπόν, μία ανίχνευση πόσοι από εμάς εδώ μέσα σπουδάσαμε σε ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια και πόσοι από εμάς σήμερα στέλνουμε τα παιδιά μας σε δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια και ερχόσαστε σήμερα εσείς να μας πείτε ότι δήθεν πονάτε το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο περισσότερο από εμάς; Την επιχειρηματολογία σας να ακούσω, παρακαλώ. Ποιοι, πότε, πού; Κάθε φορά που το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο βαλλόταν από πανεπιστημιακούς και μη, δημιουργώντας άντρο ανομιών; Πότε; Ούτε μία φορά δεν καταδικάσατε συμπεριφορές που έβαλαν εναντίον των φοιτητών και των εκπαιδευτικών. Πότε η Αριστερά βγήκε και καταδίκασε συμπεριφορές, όταν γινόταν τσιμεντοποίηση, τουβλοποίηση; Τοίχους χτίζατε για να κλείσετε τους πανεπιστημιακούς, όταν δεν σας άρεσαν οι απόψεις τους. Πότε εσείς υπερασπιστήκατε το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο; Πότε υπερασπιστήκατε το δημόσιο πανεπιστήμιο, όταν αυτό κάθε φορά βαλλόταν από αντικοινωνικές κι αντιθεσμικές συμπεριφορές που έβαλαν ευθέως κατά της ασφάλειας του ιδίου;

Δεν διέκοψα κανέναν. Άκουσα όλους με πάρα πολύ προσοχή. Διέκοψα μόνο, όταν άκουσα άθλια δήλωση μέσα σε αυτό το Ελληνικό Κοινοβούλιο και είναι ντροπή να ακούγονται τέτοια πράγματα και να μην καταδικάζονται. Ποιος υποστηρίζει το ελληνικό δημόσιο σχολείο; Και αναφέρομαι ξανά στην Αριστερά.

Πριν από μερικά χρόνια στο νομό μου, στην περιφέρειά μου, υπήρξε η απόφαση της Υπουργού τότε της κ. Κεραμέως να δημιουργήσει πρότυπα και πειραματικά σχολεία, δηλαδή σχολεία, τα οποία αναβαθμίζουν το ελληνικό δημόσιο σχολείο. Γιατί; Διότι προσφέρει εκπαίδευση, η οποία αγγίζει την παρεχόμενη από ιδιωτικά σχολεία με μία μικρή διαφορά, μεγάλη κατά τη δική μας άποψη, ότι εκεί δεν υπήρχε η υποχρέωση καταβολής κανενός διδάκτρου. Ποια ήταν η άποψη, λοιπόν, τότε της Αριστεράς, που κόπτεται τόσο για τις ανισότητες ανάμεσα στην ιδιωτική και τη δημόσια εκπαίδευση;

Έχω δεχθεί, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, την πιο σφοδρή επίθεση που έχει δεχθεί ποτέ Βουλευτής από τους Αριστερούς του Νομού Τρικάλων, γιατί; Διότι θεώρησαν ότι η ίδρυση πειραματικών και πρότυπων σχολείων στο Νομό Τρικάλων  δρα, μάλλον, εναντίον των φτωχών και μικρομεσαίων παιδιών, που δεν μπορούν να πάνε δήθεν σε ένα ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο. Αλήθεια τώρα; Αυτό το οποίο επιζητάτε είναι η ισοπέδωση του να είμαστε όλοι ίδιοι, του να μην εκφεύγει κανένας, του να μη δίνουμε τη δυνατότητα των επιλογών; Το είπε, προηγουμένως, ο συνάδελφος ο κ. Σιμόπουλος, ότι αυτό το οποίο επιδιώκουμε εμείς είναι η δυνατότητα του να υπάρχουν επιλογές για όλους.

Οι πλούσιοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ανέκαθεν μπορούσαν να πάνε και να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Το πρόβλημα δεν ήταν γι’ αυτούς. Πήγαιναν, πάνε και θα πηγαίνουν. Το πρόβλημα είναι για τα δικά μας παιδιά, για τα παιδιά των οικογενειών που επιθυμούν η εκπαίδευση να αποτελεί εκείνο τον κοινωνικό ανελκυστήρα που θα τους οδηγήσει σε μία επιτυχημένη πορεία και υπάρχουν άνθρωποι μέσα σε αυτό το Κοινοβούλιο, μεταξύ των οποίων και εγώ, που θα μπορούσαν ενδεχομένως να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Οι γονείς μου ήταν απόδημοι, μπορούσαν να σπουδάσουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, αλλά προτίμησαν να τα στείλουν στην Ελλάδα για να σπουδάσουν, για να μετέλθουν της ελληνικής δημόσιας παιδείας και δεν επιτρέπω σε κανέναν προσωπικά να θεωρεί ως δικό του κεκτημένο προνόμιο ότι μόνο εκείνος ή εκείνη η παράταξη ενδιαφέρεται, αγαπά και στηρίζει το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο.

Το παρόν νομοσχέδιο σε ένα σύνολο διακοσίων εβδομήντα άρθρων, στα τρία τέταρτα μιλάει για τη στήριξη του ελληνικού δημοσίου πανεπιστημίου, πρώτου και καλύτερου του Δημοκριτείου, στο οποίο έχει την τιμή να φοιτά και η δική μου κόρη, όπως και πολλών άλλων υποθέτω. Ερχόμαστε εμείς εδώ, λοιπόν, και λέμε ότι στηρίζουμε το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, το οποίο  θα αποτελεί στο επόμενο χρονικό διάστημα ένα από τρία μεγαλύτερα πανεπιστήμια της χώρας, ερχόμαστε και ρυθμίζουμε το Ανοιχτό Ελεύθερο Πανεπιστήμιο και γενικώς, ενισχύουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί πραγματικά θέλουμε να μπορεί να προσφέρει τις δυνατότητες σε όλους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες σε μία σύγχρονη δημόσια εκπαίδευση, η οποία πραγματικά θα ανταποκρίνεται στα ευρωπαϊκά και στα σύγχρονα πρότυπα.

Ξέρετε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν υπάρχει μεγαλύτερο προσόν για μία πολιτική ηγεσία από το να μπορεί να αφουγκράζεται τη ζώσα πραγματικότητα και να προσαρμόζεται σε αυτήν. Ο Μαρσέλ Προυστ σε έναν από τους πιο διάσημους στοχασμούς του έλεγε πως το αληθινό ταξίδι ανακάλυψης δεν είναι να αναζητήσεις καινούργια τοπία, αλλά να έχεις καινούργια μάτια και εμείς αυτά τα μάτια να είστε σίγουροι ότι τα διαθέτουμε, διότι θέλουμε να δημιουργήσουμε για την επόμενη γενιά τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Θέλουμε για την επόμενη γενιά να δώσουμε τις καλύτερες δυνατές ευκαιρίες, έτσι ώστε να μπορούν να συναγωνιστούν και να ανταγωνιστούν σε ένα διεθνές επίπεδο με ίσες ευκαιρίες, με ίσες δεξιότητες, με τα ίδια προσόντα.

Σας ευχαριστώ πολύ.