Νομοτελειακά, κάθε φορά που επιχειρεί κανείς να αντιστρέψει τους όρους ενός πολυφορεμένου και απόλυτα φθαρμένου συστήματος, έρχεται αντιμέτωπος με την συναισθηματική φόρτιση του αποχωρισμού από το γνώριμο και δοκιμασμένο. Η απόφαση να στρέψει κανείς το βλέμμα μπροστά και να τολμήσει να απαλλαγεί από τα επιβλαβή πλέον δεσμά του παρελθόντος θέλει μεγάλη τόλμη, επιμονή και στοχοπροσήλωση.
Μισό αιώνα πριν, κανένας δεν φανταζόταν, πως μία πιο φιλελεύθερη οπτική, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για τη μεγάλη αλλαγή και να πυροδοτήσει την ολική εκτροπή από το κατεστημένο. Σήμερα, έχοντας διαγράψει μία διαδρομή γεμάτη ορόσημα, φάρους ελευθερίας και εθνικής ισχύος, οι ρομαντικά προσκολλημένοι στο οξειδωμένο παρελθόν, που μετατρέπονται μέρα με τη μέρα σε φορείς τοξικής αντίδρασης ενάντια στην πρόοδο και την δημιουργία, αυτοεξορίζονται και περιθωριοποιούνται από το ίδιο το σύστημα, που κάποτε τους ανέδειξε.
Ο φόβος και η ανικανότητα να ηγηθεί ή να ακολουθήσει κανείς το ρεύμα της αλλαγής, ενισχύουν την εξάρτηση, καταστρέφουν την αυτοδυναμία και vice versa. Κι αυτός ο φαύλος κύκλος οδηγεί πάντοτε σε αδράνεια και αποπροσανατολισμό. Σε ένα χάος, χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς στρατηγική, χωρίς ελπίδα.
Κι απέναντί του, μία δύναμη, που σε πείσμα των δεινών καιρών, επιμένει να προσπαθεί να διεκδικεί όχι μόνο όσα για το ήμισυ της υδρογείου θεωρούνται αυτονόητα, αλλά και όσα αξίζει να έχει μία χώρα που αμύνθηκε όσο καμιά για την κατάκτηση της ελευθερίας, διδάσκοντας σε ολόκληρο τον κόσμο την δημοκρατία, τον πολιτισμό, την ευγενή άμιλλα.
Σ’αυτή τη χώρα δεν υπάρχει πια τόπος για μία παιδεία που σκοτεινιάζει την λαμπρότητα του μυαλού των φοιτητών, των εκπαιδευτικών και των επιστημόνων της. Δεν υπάρχει χώρος για όσους επιθυμούν να δρέπουν τους καρπούς ξένων κόπων, και να διεκδικούν μερίδιο από όσα άλλοι συνεισέφεραν στην οικονομία και την ανάπτυξη της χώρας. Δεν υπάρχει περιθώριο για όσους φοβούνται τον ανταγωνισμό, αρνούμενοι να αξιολογηθούν και να αναμετρηθούν ισότιμα μεταξύ τους. Δεν χωρά επιείκεια και ανοχή για φοβικές, βίαιες συμπεριφορές και διακρίσεις. Δεν έχουν θέση οι φωνές του απομονωτισμού και της εσωστρέφειας, που επιβάλλουν τον σκοταδισμό και την οπισθοδρόμηση.
Η γνώση είναι όπλο απελευθερωτικό. Κι αυτό είναι κάτι που η κυβέρνηση, διατήρησε ως οδηγό από την πρώτη μέρα. Διευρύνοντας διαρκώς τους ορίζοντές της, παραδειγματιζόμενη απ’την επιτυχία και διδασκόμενη από την αποτυχία. Οι παθογένειες κάθε κρατικού μηχανισμού και φορέα, εξοστρακίζονται μέσα από κάθε καινούργιο νομοθέτημα, που δημιουργεί διόδους διαφυγής από αδιέξοδες πολιτικές που στερούσαν ευκαιρίες από τον τόπο και τους πολίτες. Οι τομές στην παιδεία, την άμυνα και την ασφάλεια, τη δημόσια διοίκηση, την δικαιοσύνη, την υγεία, τον πολιτισμό, προλειαίνουν το έδαφος για το επόμενο, ακόμα πιο γενναίο βήμα, την επόμενη ακόμα πιο τολμηρή διεκδίκηση.
Οι εμβληματικές μεταρρυθμίσεις απαιτούν αποφασιστικότητα και ετοιμότητα για μία σύγκρουση κατά μέτωπο με τις αναχρονιστικές αντιλήψεις. Αυτές που αντιμετωπίζουν το θεμελιώδες νομοθετικό μας εργαλείο ως τροχοπέδη στην εξέλιξη της κοινωνίας. Το Σύνταγμα, όμως, εξ ορισμού επιδιώκει να διασφαλίσει την μακροβιότητά του και να θέσει ένα πλαίσιο τύπων διαχρονικό. Όχι περιοριστικό, υπό την έννοια που του προσδίδουν. Γι’αυτό και κάθε προσπάθεια επίκλησης του επιχειρήματος της αντισυνταγματικότητας των νομοθετημάτων, πάντοτε έως σήμερα καταρρίφθηκε.
Απαλλαγμένη από τις παρωπίδες του συντηρητισμού, η κυβέρνηση συνεχίζει να διακρίνει την ευκαιρία, εκεί που οι άλλοι βλέπουν μόνο εμπόδια. Αυτό ήταν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του φιλελευθερισμού εξ αρχής. Το ίδιο, που του επέτρεψε να διακρίνει στην ευρωπαϊκή ενότητα την ευκαιρία για «ευχερέστερον και ταχύτερον οικονομικήν ανάπτυξιν» (Κ.Καραμανλής) και να την αξιοποιήσει με κάθε πρόσφορο τρόπο και με κάθε σύγχρονο εργαλείο και μέσο του παρέχει. Η Ελλάδα έγινε ευρωπαϊκό κράτος γιατί ένας μεγάλος φιλελεύθερος ηγέτης, την οραματίστηκε έτσι.
Τόσο «δυσανάλογη» με την εποχή υπήρξε πάντοτε η διορατικότητα της παράταξης που κρατά και σήμερα τα ηνία της χώρας. Και η νέα γενιά των φιλελεύθερων πολιτικών που την απαρτίζουν είναι αποφασισμένη να γράψει με χρυσά γράμματα της σελίδες του δεύτερου μισού του αιώνα της ιστορίας της.
Δείτε το άρθρο δημοσιευμένο εδώ.
